|
ÉL PIDE UNA CERVEZA EN LES DEUX MAGOTS
Y PUEDE QUE SEA SÁBADO
Monsieur, tráigame un bosque
inflamado y armónico.
Tráigame un cementerio
con la tumba de Sartre y de Simone.
(A veces, hasta puedo
beberme de una vez el Louvre
y tres jardines).
Si le parece bien, que flote la aceituna
dulcemente, suplico.
Sobre la mesa tiembla -como un ave-
el silencio.
Y una luz va curvando,
pequeña,
estremecida,
poco a poco, la calle.
Suena un acordeón en algún sitio.
Qué tópico (él se ríe).
Codo a codo, las sillas
acercan un gentío que calla o que se ama
en medio de las cosas.
¿Las siete ya? Decide. No tengo todo el día.
¿Qué prefieres tomar?
Luminiscente, llega
el olor de las dalias.
No sé. París entero.
Quiero beber París.
De: Si arde París, 2001
ENCONTRAR A TIEMPO LA ETERNIDAD
Porque se dice
que en alguna mesa de café
un jueves por la tarde,
lindando Chez Madame Arthur,
alguien halló la eternidad
con una mariposa lacia
colgada de los hombros.
Me han contado
que era una joven pálida.
Apenas si se pudo
sostener sobre el mármol, mientras
con voz de cisne suplicaba:
Monsieur, sírvame un croissant
untado en mantequilla.
Pudo tener los ojos soberanos,
robárselos a Ankesnamún,
la más bella de todas, pero cuentan
que una alondra palpitaba
contra su seno izquierdo.
¿O era tal vez el corazón
escapado
por su blusa de seda?
Se narra
que no estuvo esperando más de cinco minutos.
Que alguien la llamó desde una esquina,
pero al cruzar la calle,
envuelta en una roja transparencia
de semáforos,
un rápido autobús la asesinó,
llevándose las ventanillas impregnadas
de cuentas de cristal.
De: Si arde París, 2001
HOY, DOCE DE SEPTIEMBRE, TENEMOS QUE PARTIR
Y AMANECE LLOVIENDO
Por fin he visto cómo llueve.
La lluvia forma lágrimas,
decapitados ojos, señales de tristeza en un farol.
La Avenida Leclerc es más desconocida ahora,
cuando tenemos que partir bajo la luz cansada de las nubes.
- ¿Qué dirá Luis Catorce si nos vamos? -
pregunto.
Y él me mira.
- Te has vuelto loca - dice.
Tiene razón, sin duda. Llover me vuelve loca.
Mientras él inicia la armonía,
voy tomando el agua, a sorbos, del cristal.
No quiero
meter en las maletas el verano.
De pronto lo he sabido:
no volveremos a París. Jamás
caminaremos juntos,
descubriremos juntos en París
lo imprescindible.
Él dirá alguna vez: ¿Te acuerdas?
¿Recuerdas cómo pronunciaba yo... ? Esa pobre mujer
que no pudo entenderme, cuando yo repetía
impasible, señora, la avenou,
dónde la avenou... ¿Recuerdas?
Y aquel vagón que desgranaba días en tan sólo segundos.
Los santos:
Saint Michel...
Saint Germain...
Saint Sulpice …
Saint Placide…
Cómo corría el metro debajo de la vida.
¿Alguna tarde nos besamos? Nadie miraba nunca.
Alguna tarde, sí. Las tardes nos trajeron
tanto sol que dolían.
Hoy deshago el armario y me pregunto:
¿qué creerá Luis Catorce si me marcho
y no le digo adiós al Sena?
No sé cómo explicarlo.
De repente, quisiera no tener un hogar.
Que nadie me aguardase
para encenderle velas al olvido.
Quedarme en este hotel, durmiendo entre unos brazos
habitados de viento.
Mas él quiere ordenar
mi vida y la maleta.
No entiende cuánta sal se prende en mis encías.
- ¿A qué hora el avión? - pregunta sin mirarme.
Y París se me escapa en medio de un conjuro de luciérnagas.
Y se me queda noche, de esta lluvia, lo azul.
De: Si arde París, 2001
BOHÈME EN EL GARDA
Hoy casi se diría
que si cierras los ojos para oír a la soave fanciulla,
crujen dentro de ti todas las escaleras,
y hay una estación de moho verdecido,
que, de repente, vibra a la llamada
de un tren.
Pájaro el recuerdo, que nos viste
de absurdos la memoria.
Se levanta de pronto los domingos
y hace suya la luz
cuando trepa ventanas conmovidas,
versos, llanuras.
El agua se ha arañado con un grito de nubes.
Precipita la noche faroles tristecientes
que nos abren de otoño el corazón. Y nos florece
un aire de mimosas quién sabe de qué puerto,
bajo cuántas banderas angelado este deseo de ser otro,
de existir con nombre diferente y amar
otros lugares.
Pues nadie nos espera
y no supimos regresar,
conjure tanta luz
los dedos del verano aquel.
Y no nos pesen las premoniciones.
El Garda es un azogue
donde el otoño desliza sus patines
de niño intemporal.
Il primo bacio dell ´aprile è mio.
Silencio. Bohème está cantando.
Al menos ella no envejece.
De: La canción del agua, 2000
PUENTE ROMANO
Encadeno la historia. La hilvano y la mastico.
Vuelvo a saber del sol en cada
gota de tarde, cuyo diente
demuele mi tristeza.
Y hay una niña, apenas iniciada en la sonrisa,
que lleva su legajo de miel entre las manos.
Va cosiendo amapolas azules, nomeolvides,
punto de cruz entremezclado al viento,
sentada en el bordillo de la piedra,
escapada de un aula
con ventanales tibios de pájaros y aquella profesora
que siempre se adormece en el momento justo.
Desvela el corazón la luz de esta memoria.
Hoy sé
que hubo un aura de rosas impacientes
acechando.
Casi conozco la diminuta abeja que tejió tanto exilio,
que hizo de las horas una aguja cansada
y de los años un regreso casi jamás
a aquel país de nunca.
Donde otras aves anunciaban febrero,
hoy reinan las cornejas.
La niña bordadora de heliotropos y espigas
perdió las llaves
y dobló todos los rincones.
Cuesta reconocer su risa trasmutada.
Una nota,
un signo repetido identifica
este revival que elude hoy los límites del tiempo:
Emérita dormida
a un paso de esa quieta eternidad de entonces,
y el sol, que es el mismo sobre el Puente Romano.
De: La canción del agua, 2000
BALADA ÚLTIMA DEL LECHO QUE FUE RÍO
Mirad cómo nombra la noche sus heridas:
son piedras de zafiro arrojadas al arroyo.
Por más que pasen sobre ellas
cascos, pezuñas, pisadas infernales,
nadie hollará jamás
el turbio devenir de este granito.
Sólo el canto del agua.
Dicen los más ancianos
que hubo aquí un riachuelo saltando sobre sí;
y en los meses de agosto,
en la silente madrugada,
rodaban una a una las piedras
y las hería el sol.
Ahora todo es ocre. El agua ya no cruza
con su murmullo añil bajo los álamos.
Poco más que un reguero
ha quedado a la espalda de aquel monte
y tiene el eucalipto
su lengua travestida de cianuro.
Pero la piedra
se tornó redondez, súbito aroma.
Nada vuelve a pasar por la cama del tiempo.
Nadie mueve una hoja
sin que el reloj empuje el infinito.
Sólo el canto del agua.
De: La canción del agua, 2000
CAJA DE PINTURAS
Dispuesta está la casa a encerrar los sentidos
sin deslucir el tiempo que duerme en los balcones.
Ven a buscarme, porque estoy tomando
de mi paleta todos los matices.
Te enseñaré esta noche a esclarecer azules.
Porque el azul es aire, apenas una gota.
Mas no olvides el rojo en las esquinas
por si teñir pasión hiciera falta,
ni dejes escapar el tenue blanco,
cabellera de abril guardada en el bargueño.
(Blancas fueron las fechas de la infancia
y los muertos solemnes,
aquellos que llegaron cuando apenas
teníamos conciencia de morir).
En las estancias que ya no tienen sillas,
búscame el bermellón, el naranja y el índigo,
escapados -tal vez- por las ranuras de una persiana rota.
Acosa al verde que se oculta
en las ramas de los nublados sauces:
pregúntales su origen a los mirlos.
Yo sé que has advertido cómo a veces
me va habitando el agua
sin tiempo de vestir con negro los enigmas.
El cárdeno repliegue de mi boca
recuerda cien maneras de dibujar la lluvia
o qué policromía prestar a los inviernos.
No te enfades si escapo al fondo del pasillo,
donde el exacto vientre del reloj
pretende exorcizar las amarguras
sin disfrazarlas antes con un toque de gris.
Mas trae tu silencio si me hallo
delante de una aguada marinera,
desatando memorias cuando nadie me ve,
tan confusa de sal y tan furtiva
que me cuesta trabajo resistir
y saber dónde es lunes, o sobre qué lunar
estorbará la almohada.
No siempre son las cosas como tú las descubres.
Cuando abro mi caja de pinturas
debo tomar a veces con cuidado un tono más tangible
para encender el alba,
una pizca de cera, un difumino
con que extender aprisa
ese dolor de ausencia que ocupa los armarios.
Pero no te preocupes. He logrado
prender en los cristales una estela de luz
y un amarillo al vuelo de la tarde.
Y si no estalla en trozos el enigma
y el violeta no tiene cicatriz
ni el amaranto llena con sonidos de miedo
el cincel de la bruma,
para mi corazón vivir contigo es tan sencillo
como ondular la piedra de un poema.
Inédito
DE MI CUARTO Y MI PIEL
Cuando yo me haya ido y se cuente tu edad como las luces
de las altas estrellas,
impunemente y sin malicia,
te sentirás feliz por entrar en mi estudio.
Y te pondrás a revolver en mis papeles.
Y el correo electrónico,
que tantas veces intentabas abrir sin resultado,
ya jamás guardará otro misterio que anuncios de Viagra
y fotos de top-less -todo escrito en inglés-.
Te pido que no abras los cajones.
Allí he guardado el mar.
No es cosa que se escape y te inunde la casa.
También verás que dentro de la música
escribí para siempre los nombres que más amo.
Cuando te encierres en mi estudio, únicamente pon
la rutina del agua en las macetas.
Quizá entonces comprendas lo que dejé de hacer por ir contigo
o te dé tiempo a leer esa historia que contigo escribí.
Encontrarás las rosas, cada una acostada
en el lugar exacto del poema.
Permíteles dormir, si el tiempo no lo impide,
pero rompe palabras que no se hayan ido en la anarquía.
Rómpeme las ideas, lo inédito de la noche.
Que nunca me sorprendan
lo que pensé escribir después de amarte.
Sabes, mi cuarto es como yo: desordenado, prófugo,
con notas de violín en el fondo del pecho
y libros sin leer detrás de los estantes.
Este escritorio encierra lo que guardó mi vida,
aquello que jamás confesé a los amigos.
Llévate los retratos, eso sí,
porque son esos rostros los que me enamoraban
y ellos fueron la luz en los momentos tristes.
Por lo demás, como serás tan viejo
que ya no te preocupe -tal vez- lo que sentía,
no muevas de su sitio los búhos, los diplomas
no dejes que se empolve
la bruja que trajimos de aquel viaje a Praga
ni permitas la entrada de quien nunca me quiso.
No dejes que me hieran la poesía.
Inédito
CONFESIÓN DEL PIRATA
Tengo un mapa escondido en un arcón varado,
con líneas que señalan a dónde van los peces
y una gran cruz abierta en el lugar secreto:
a diez pasos de un árbol y treinta de la noche.
Nunca lo dije a nadie (esta clase de cosas
hay que callarlas siempre por si ladran los perros).
Procuré estar atenta, simular que sufría,
que el vivir terminaba con todos mis designios,
que me corrían ácaros oscuros y voraces
debajo de la piel, y eran mis ojos
un aljibe abatido en los atardeceres.
Creo que os engañé. Hubo quien dijo:
"Pobre de ella,
tiene la frente rota por pájaros suicidas,
se le ve entre los dedos que anda medio disuelta,
convicta, defraudada, llena de espumas tristes.
Terminará matándose en algún desamor."
Mas al caer la sombra, cuando me dirigía
al lugar más recóndito de mi Nunca Jamás,
en el puente de mando estaba todo en orden,
el rumbo a las estrellas sin desviaciones mínimas,
la bitácora intacta, las velas anchurosas
como manos de brisa que acunasen
las horas del camino.
Sostuve la comedia que el mundo me exigía
(el mundo necesita de seres que se angustien,
que se hieran a veces premeditadamente).
En las playas dejé olvidado mi cuerpo,
y me escondí del frío, y vagué entre pavesas.
Cada mañana tuve la prudencia de ir
a una turbia oficina con humanos comunes,
en donde ni siquiera sabían conservar
el rocío que cuaja la luna en nuestros hombros.
Por las tardes cerraba la puerta a los olvidos
para quedarme sola y conquistar orillas,
y descubrir lagunas, quietas y transparentes,
donde bañar mi carne que el limo doblegaba.
Pero guardo un tesoro. No quiero que se sepa.
No quiero que desangren la pared de mi alcoba.
No quiero que derriben mis desvanes azules
para buscar el cofre. No me perdonaría
la entrada de sicarios en mi casa.
Al sur de mí, a diez pasos de un árbol,
bajo la gran palmera y las tres amatistas,
un día llegaré huyendo de la horca.
Pese a que cada vez me cuesta más botar
este barco tan viejo que llaman corazón.
Después, en la taberna, cuando esté muy borracha,
preguntaré el destino de aquella feliz nao,
que partió de algún puerto donde el mar era verde
y las uvas bebían dulzores de inocencia.
(El poema recibió el premio Castejón en el 2004)
MONEDA BAJO EL AGUA
Una moneda, una simple moneda que cae
redondísima, afilada, que rueda
en el sutil encontronazo
con el fondo,
y regresar.
Nunca tiré monedas
en la mano desnuda de Trevi o cualquier otra,
pero las vi brillando
bajo la terne luz de alguna fuente
mientras manaba el agua,
mientras el agua
ofrecía los iris de sus encantamientos.
Y entonces todas ellas
eran noticias que venían del margen de las cosas,
o acaso de muy dentro; que viajaban
desde constelaciones tan lejanas como nosotros mismos
de nosotros mismos.
Me quedé en esa fuente,
y no recuerdo tan siquiera dónde,
no sé
de qué ciudad ni en qué lengua mecía
aquel agua tan clara sus deseos
de búsqueda y retorno.
Por cierto, que nunca regresé.
Una silente y espesa maldición me ha perseguido
quizá desde aquel día.
Pero creo
que es difícil volver a los lugares
cuando se va pidiendo un sueño a los recodos
e incluso respirar es lágrima mortal,
doliente en el costado.
Y la felicidad un imposible espejo.
Y el alma una muñeca vestida de organdí
a la que damos cuerda por la noche.
CAE LA NOCHE SOBRE PONT SAINT MICHEL
Qué despacio se duerme el boulevard y cierra
sus ojos Notre Dame.
Un aroma, una música,
el leve rastro de humo de un cigarro,
y estás por fin aquí, con las manos tendidas,
queriendo volver tuyos los jardines,
cada esquina de tiempo entre los bouquinistes.
Alguna brasserie te ha detenido
tan cerca de Rue Rivoli.
Ya no eres la misma.
El desamor te escribe en todos los idiomas.
Habrás de construir otra vez aquel siempre.
Mas siempre es una hilacha
que de pronto se esfuma
y cruza velozmente entre tus dedos.
Se desgasta la seda de la sombra
cuando intentas ganar a nado los faroles.
Demasiados murmullos en el agua
a la espera
de que la noche oculte tanta piedra.
Dime:
¿cómo saber si es tarde
en el hilo del día?
¿Dónde encontrar un sueño que no sirve
después de descubrir que el amor es penumbra,
y llaga, y soledad?
De: La canción del agua, 2000
REGRESO A LOS BOSQUES
I
Llevo una flor cosida a los bolsillos,
como si todavía
cogiera rosas por los prados.
Me he perdido en los bosques del deseo
y no conozco
otro olvido que el liquen de los días
depositado al fondo de mi estanque.
Mirad:
soy un río clamoroso de labios.
Soy una estrella desprendida,
una luz sin solapas.
Si me moja la lluvia,
no tengo más paraguas que el viento de la mar
ni más abrazo que la melancolía.
II
Quisiera que el amor volviese a mi cintura.
Sentir esa caricia
que deja sin razón los minuteros.
Por si abril va a cubrirme
toda amada de hojas,
volver a silenciar con silex la garganta
Mas llevo un don helado entre los muslos.
Llevo en el vientre un mástil de campanas.
No me riñáis los ojos
ni tiréis mis caléndulas.
Miradme tiernamente, porque llevo
una luna dormida en el vestido.
Porque soy un milagro cayendo de los árboles.
De: De la melancolía y otras lluvias, 2000
|
IN LES DEUX MAGOTS VRAAGT HIJ EEN BIER
EN MOGELIJKERWIJZE IS HET ZATERDAG
Ober, brengt u mij een enthousiast
en harmonisch bos.
Brengt u mij een begraafplaats
met het graf van Sartre en van Simone.
(Soms kan ik zelfs
het Louvre en drie tuinen
in één keer opdrinken).
Als u het goed vindt, laat de olijf
zoetjes drijven, verzoek ik.
Boven de tafel trilt - gelijk een vogel -
de stilte.
En een licht buigt gestaag,
klein,
geschrokken,
beetje bij beetje, de straat.
Ergens weerklinkt een accordeon.
Wat voor gemeenplaats (hij lacht).
Zij aan zij brengen de stoelen
een menigte mensen bijeen die zwijgen of van elkaar houden
midden tussen de dingen.
Zeven uur al? Beslis. Ik heb niet de hele dag.
Wat wil je graag hebben?
Lichtgevend komt
de geur van de dahlia's dichterbij.
Ik weet het niet. Heel Parijs.
Parijs wil ik drinken.
OP TIJD DE EEUWIGHEID TEGENKOMEN
Want ze zeggen
dat op een donderdagmiddag
aan een of ander cafétafeltje
juist naast Chez Madame Arthur
iemand de eeuwigheid vond
die een verwelkte vlinder
aan haar schouders had hangen.
Mij hebben ze verteld
dat het een bleek jong meisje was.
Ze kon zich op het marmer
nauwelijks staande houden terwijl ze
met een zwanenstem verzocht:
Ober, geeft u mij een met boter
besmeerde croissant.
Ze kon soevereine ogen hebben,
ze stelen van Ankhesnamun,
de mooiste van allen, maar ze vertellen
dat een zwaluw tegen haar
linkerborst trilde.
Of was het wellicht haar hart
dat uit haar zijden blouse
was ontsnapt?
Er wordt verteld
dat ze niet meer dan vijf minuten zat te wachten.
Dat iemand haar riep van bij een hoek,
maar bij het oversteken van de straat,
gehuld in rode doorzichtigheid
van verkeerslichten,
vermoordde haar een haastige autobus
die zijn raampjes meevoerde die met glazen
kralen waren doordrenkt.
VANDAAG, TWAALF SEPTEMBER, MOETEN WE VERTREKKEN
EN DE DAG BREEKT AAN ONDER DE REGEN
Eindelijk heb ik gezien hoe het regent.
De regen vormt tranen,
onthoofde ogen, droefheidstekens in een lantaarn.
De Avenue Leclerc is onbekender nu,
nu we moeten vertrekken onder het vermoeide licht van de wolken.
- Wat zal Lodewijk de Veertiende zeggen als we weggaan? -
vraag ik.
En hij kijkt mij aan.
- Je bent gek geworden - zegt hij.
Hij heeft gelijk, geen twijfel aan. Regen maakt me gek.
Terwijl hij de harmonie instelt
ga ik water drinken, met slokjes, uit het glas.
Ik stop niet graag
de zomer in onze koffers.
Plots heb ik het geweten:
naar Parijs komen we niet terug. Nooit
zullen we samen wandelen,
samen in Parijs het onontbeerlijke
ontdekken.
Soms zal hij zeggen: Herinner je je?
Herinner je je hoe ik uitsprak...? Die arme vrouw
die me niet kon verstaan, toen ik onbewogen
herhaalde, mevrouw, de avenoe,
waar de avenoe... Herinner je je?
En die wagon die dagen voorbij liet tikken in alleen seconden.
De heiligen:
Saint Michel...
Saint Germain...
Saint Sulpice …
Saint Placide…
Hoe de metro onder het leven door liep.
Zoenden we elkaar op een middag? Niemand keek ooit.
Op een middag, ja. De middagen brachten ons
zoveel zon dat ze pijn deden.
Vandaag maak ik de kast leeg en vraag me af:
wat zal Lodewijk de Veertiende denken als ik wegga
en de Seine geen vaarwel zeg?
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.
Ineens had ik liever dat ik geen thuis had.
Dat niemand me opwachtte
om kaarsen voor de vergetelheid voor hem op te steken.
In dit hotel blijven, in slaap in armen
die door wind zijn bewoond.
Maar hij wil mijn leven ordenen
en de koffer.
Hij begrijpt niet hoeveel zout zich aan mijn tandvlees hecht.
- Hoe laat vertrekt het vliegtuig? - vraagt hij zonder me aan te kijken.
En Parijs ontgaat me midden in een samenzwering van glimwormen.
En van deze regen blijft mij nacht over, het blauw.
BOHÈME OP HET GARDAMEER
Vandaag zou je bijna zeggen
dat, als je je ogen sluit om la soave fianciulla te horen,
alle trappen binnen in je kraken,
en dat er een station van groenachtige aanslag is
dat plots trilt bij het fluitsignaal
van een trein.
Vogel, de herinnering die ons geheugen
met absurditeiten bekleedt.
Op zondag staat hij plots op
en maakt zich meester van het licht
wanneer hij langs bewogen ramen,
verzen, vlaktes klimt.
Met een wolkontlading is het water in strepen getrokken.
De nacht stuurt verdrietig makende lantaarns uit
die ons de herfst zijn hart openleggen. En voor ons bloeit
mimosageur uit wie weet welke haven, onder hoeveel
vlaggen verengeld, deze wens om een ander te zijn,
om te bestaan onder een verschillende naam en om
andere plaatsen lief te hebben.
Vermits niemand op ons wacht
en we niet wisten terug te keren,
laat zoveel licht
de vingers van die zomer bezweren.
En dat geen voorgevoelens ons bezwaren.
Het Gardameer is kwikzilver
waarop de herfst zijn schaatsen
van tijdloos kind laat glijden.
Il primo baccio dell' aprile è mio
Stilte. Bohème is aan het zingen.
Zij tenminste veroudert niet.
ROMEINSE BRUG
Ik rijg de geschiedenis aaneen. Ik stippel ze uit en herkauw ze.
Weer leer ik de zon kennen in elke
druppel van de middag, de tand waarvan
mijn droefheid sloopt.
En er is een meisje, nauwelijks in de glimlach ingewijd,
dat haar honingdossier in haar handen draagt.
Ze gaat voort met het naaien van blauwe papavers,
vergeet-mij-nietjes, kruissteek met wind daartussen,
gezeten op de rand van de steen,
weggelopen uit een aula
met grote lauwe ramen met vogels en met die lerares
die altijd op het juiste ogenblik inslaapt.
Van deze herinnering onthult het hart het licht.
Vandaag weet ik
dat er een aura van ongeduldige rozen
op de loer lag.
Bijna ken ik het nietige bijtje dat zoveel ballingschap weefde,
dat van de uren een vermoeide wijzer maakte
en van de jaren een terugkeer bijna nooit
naar gindse land van ooit.
Waar andere vogels februari aankondigden
heersen vandaag de kraaien.
Het meisje borduurster van heliotroop en korenaren
verloor de sleutels
en ging alle hoeken om.
Het kost moeite haar veranderde lach te herkennen.
Een noot,
een herhaald teken identificeert
deze revival die vandaag de grenzen van de tijd ontwijkt:
Slapende emerita
op een stap van die rustige eeuwigheid van toen,
en de zon die dezelfde is boven de Romeinse Brug.
LAATSTE BALLADE VAN HET BED DAT RIVIER WAS
Kijk hoe de nacht zijn wonden noemt:
het zijn in de goot gesmeten saffieren.
Hoeveel hoeven, klauwen, helse stappen
daarover ook voorbijgaan,
niemand zal ooit de troebele toekomst
van dit graniet betreden.
Alleen de zang van het water.
De oudsten zeggen
dat hier een riviertje over zichzelf liep te springen;
en in de augustusmaanden,
in de heel vroege stille ochtend
draaiden de stenen één voor één rond
en de zon kwetste ze.
Nu is alles okerkleurig. Het water met zijn blauw
gemurmel komt niet meer onder de olmen langs.
Weinig meer dan een spoor
is overgebleven aan de achterkant van gindse berg
en de eucalyptus heeft
zijn tong verkleed in cyanide.
Maar de steen
werd rondheid, onverwacht aroma.
Door de bedding van de tijd komt niets nogmaals voorbij.
Niemand beweegt een blad
zonder dat het uurwerk het oneindige voortduwt.
Alleen de zang van het water.
SCHILDERDOOS
Het huis is bereid om de gevoelens op te sluiten
zonder de tijd die op de balkons slaapt te ontluisteren.
Kom me zoeken, want ik ben alle schakeringen
van mijn palet aan het opnemen.
Ik zal je vanavond leren om blauwen te verhelderen.
Omdat het blauw lucht is, amper een druppel.
Maar vergeet op de hoeken het rood niet
voor het geval het nuanceren van passie ontbrak,
en laat het ragfijne wit niet ontsnappen,
haardos van april die in de secretaire wordt bewaard.
(Wit waren de datums van de kindertijd
en van de plechtige doden,
diegenen die de bestemming bereikten toen we nauwelijks
bewustzijn van sterven hadden).
In de vertrekken waar al geen stoelen meer staan,
zoek me het vermiljoen, het oranje en het indigo,
ontsnapt misschien langs de reten van een kapotte jaloezie.
Achtervolg het groen dat zich verbergt
in de takken van de bewolkte wilgen:
vraag de merels naar de oorsprong ervan.
Ik weet dat je hebt bemerkt hoe ik soms
het water ga bewonen
zonder tijd om de raadsels met zwart te bekleden.
De paarse plooi van mijn mond
herinnert aan honderd manieren om de regen te tekenen
of welke polychromie je aan de winters zal toekennen.
Maak je niet boos als ik achter in de gang ontsnap
waar de precieze buik van de klok
beweert de bitterheden te bezweren
zonder ze tevoren met een stip grijs te vermommen.
Maar breng je stilte als ik me voor
een aquarel van de zee bevind
en herinneringen losmaak wanneer niemand me ziet,
zo onduidelijk door zout en zo vluchtig
dat het me moeite kost om te weerstaan
en te weten waar het maandag is, of op welke moedervlek
het hoofdkussen zal hinderen.
Niet altijd zijn de dingen zoals jij ze ontwaart.
Als ik mijn schilderdoos open
moet ik soms voorzichtig een meer tastbare toon kiezen
om de morgen te doen ontbranden,
een snufje waskrijt, een doezelaar
om snel ermee deze pijn van afwezigheid
die de kasten in beslag neemt uit te spreiden.
Maar maak je geen zorgen. Ik ben erin geslaagd
om in de ruiten een spoor van licht en van geel
in de vlucht van de middag vast te houden.
En als het raadsel niet in stukken uiteenspat
en het violet geen litteken vertoont
of het karmijnrood de beitel van de mist
niet met angstgeluiden vervult,
is leven met jou voor mijn hart zo eenvoudig
als het laten golven van de steen van een gedicht.
OVER MIJN KAMER EN MIJN HUID
Wanneer ík zal weggegaan zijn en jouw leeftijd zoals het licht
van de hoge sterren berekend wordt,
straffeloos en zonder boosaardigheid,
zul je je gelukkig voelen door mijn studeerkamer binnen te gaan.
En je zult in mijn papieren gaan rommelen.
En mijn elektronische post
die je zoveel malen zonder resultaat trachtte te openen
zal toch nooit een ander geheim bewaren dan Viagra-reclame
en toplessfoto's - alles in het Engels geschreven -.
Ik verzoek je dat je de schuiven niet opent.
Daar heb ik de zee bewaard.
Het gaat niet aan dat ze ontsnapt en het huis onder water zet.
Ook zul je zien dat ik binnen in de muziek
voorgoed de namen schreef die ik meest liefheb.
Als je je in mijn studeerkamer opsluit, hou je enkel en alleen
aan de routine de bloempotten water te geven.
Misschien begrijp je dan wat ik moest opgeven om met je mee te gaan
of je tijd gaf om die geschiedenis te lezen die ik met je schreef.
Je zult de rozen aantreffen, elk naar bed gegaan
op de exacte plaats in het gedicht.
Sta ze toe te slapen als de tijd het niet verhindert, maar breek
woorden stuk die er in hun verwarring niet zijn uitgetrokken.
Maak mijn ideeën kapot, het onuitgegevene van de nacht.
Dat ze me nooit ontfutselen
wat ik dacht te schrijven na je te hebben bemind.
Weet je, mijn kamer is zoals ik: slordig, voortvluchtig,
met vioolnoten op de achtergrond van mijn hart
en ongelezen boeken achter de schabben.
Dit bureau omvat wat mijn leven bewaarde,
datgene wat ik nooit aan mijn vrienden heb bekend.
Neem de portretten mee, dat wel,
want het zijn die gezichten die me verliefd maakten
en op droevige ogenblikken waren zij het licht.
Voor het overige, aangezien je zo oud zult zijn dat het je
- vermoedelijk - zelfs niet interesseert wat ik voelde,
haal de oehoes, de diploma's niet van hun plaats,
laat niet toe dat de heks die we meebrachten
van die reis naar Praag onder het stof geraakt
en verleen niemand toegang die mij nooit mocht.
Laat niet toe dat iemand mijn poëzie pijn doet.
BEKENTENIS VAN DE PIRAAT
Verborgen in een op het droge gehaalde kist heb ik een
kaart met lijnen die aanduiden waar de vissen heen gaan
en een groot kruis geopend op de geheime plek:
op tien passen van een boom en dertig van de nacht.
Nooit heb ik het iemand gezegd (dat soort dingen
moet je altijd zwijgen voor het geval de honden blaffen).
Ik trachtte vriendelijk te zijn, voor te wenden dat ik leed,
dat het leven een einde maakte aan al mijn voornemens,
dat donkere en vraatzuchtige mijten
onder mijn huid liepen en dat mijn ogen
een neerslachtige waterput bij avondschemering waren.
Ik denk dat ik jullie in slaap wiegde. Er was iemand die zei:
"Arme sukkel,
door zelfmoordlustige vogels is haar voorhoofd gebroken,
je ziet tussen haar vingers dat ze half ontbonden rondloopt,
veroordeeld, opgelicht, vol droevig schuim.
Tenslotte pleegt ze nog zelfmoord wegens liefdesverdriet."
Maar bij het vallen van de duisternis, toen ik op weg ging
naar de meest verborgen plaats van mijn Nooit Ofte Nimmer,
was op de commandobrug alles in orde,
de koers naar de sterren zonder de geringste afwijking,
het kompashuisje intact, de ruime zeilen
gelijk windhanden die de reisuren
wiegden.
Ik doorstond de komedie die de wereld van mij eiste
(de wereld heeft behoefte aan wezens die bang zijn,
die zich soms met voorbedachten rade kwetsen).
Op de stranden liet ik mijn lichaam vergeten achter
en ik verborg me voor de kou, en zwierf tussen gensters.
Elke morgen was ik zo voorzichtig om naar
een wanordelijk kantoor met gewone mensen te gaan
waar ze zelfs de dauw niet wisten te bewaren
die de maan op onze schouders stremt.
's Middags sloot ik de deur voor de vergetelheden
om alleen te blijven en oevers te veroveren
en rustige en doorschijnende lagunes te ontdekken
om mijn lichaam te baden dat gebukt ging onder de modder.
Maar ik bewaak een schat. Ik wil niet dat iemand het weet.
Ik wil niet dat ze de muur van mijn slaapkamer laten bloeden.
Ik wil niet dat ze mijn blauwe zolders slopen
om de koffer te zoeken. Dat huurmoordenaars
mijn huis binnenkomen zou ik me niet vergeven.
Op een dag, op vlucht voor de galg, zal ik ten zuiden
van mij aankomen, op tien stappen van een boom,
onder de grote palm en de drie amethisten,
hoewel het me elke keer meer moeite kost om
deze oude boot die ze hart noemen te water te laten.
Later, in de kroeg, als ik heel dronken ben,
zal ik vragen naar het lot van dat gelukkige schip
dat ergens van een haven vertrok waar de zee groen was
en waar de druiven zoetheid van onschuld dronken.
EEN MUNT IN HET WATER
Een munt, een gewone munt die valt,
heel rond, geslepen, die rondwentelt
in de subtiele aanraking
met de bodem,
en weggaan.
Nooit gooide ik munten
in de naakte hand van Trevi of in gelijk welke andere
maar ik zag ze blinken
onder het eigengereid licht van ergens een fontein
terwijl het water stroomde,
terwijl het water
zijn regenbogen van betoveringen wegschonk.
Zij allemaal destijds waren
berichten die uit de kantlijn van de dingen kwamen
of misschien van diep binnenin; die reisden
vanaf sterrenbeelden zover weg als wijzelf
van onszelf.
Ik bleef bij deze fontein
en ik herinner me zelfs niet waar,
ik weet niet
van welke stad of in welke taal
dit zo klare water zijn verlangens
van zoektocht en weerkeer wiegde.
Tussen haakjes, ik keerde nooit weer.
Vanaf die dag misschien heeft een stille
en verwarrende verwensing me vervolgd.
Maar ik geloof
dat het moeilijk is terug te gaan naar die plaatsen
als je een droom gaat vragen aan de bochten
en als ademhalen zelfs een dodelijke traan is
met steken in je zijde.
En het geluk een onmogelijke spiegel.
En de ziel een pop in organdie gekleed
die we vanavond in het volle licht zetten.
DE NACHT VALT OVER PONT SAINT MICHEL
Hoe rustig slaapt de boulevard en sluit
de Notre Dame haar ogen.
Geur, muziek,
het lichte spoor van sigarenrook,
en eindelijk ben je hier met uitgestoken handen
en je wenst de parken van jou te maken,
elke hoek van de tijd tussen de boekenstalletjes.
Een of andere brasserie heeft je opgehouden
niet ver van de Rue Rivoli.
Je bent al niet meer dezelfde.
De afkeer schrijft je in alle talen.
Dit altijd zul je weer eens moeten opbouwen.
Maar altijd is een rafel
die plots in rook opgaat
en snel door je vingers glipt.
De zijden stof van de schaduw vergaat
wanneer je al zwemmend de lantaarns tracht te bereiken.
Overmatig veel gemurmel in het water
in afwachting
dat de nacht zoveel steen zal verbergen.
Zeg me:
hoe kom je te weten of het middag is
aan het snoer van de dag?
Waar vind je een droom die tot niets dient
nadat je hebt ontdekt dat de liefde schemerdonker is,
en kwelling, en eenzaamheid?
TERUG NAAR DE BOSSEN
I
Ik draag een bloem op mijn zakken genaaid
alsof ik nog altijd
rozen had geplukt langs de wandelwegen.
In de bossen van het verlangen ben ik verloren gelopen
en ik ken
geen andere vergetelheid dan het korstmos van de dagen
afgezet op de bodem van mijn vijver.
Kijk:
ik ben een luidruchtige lippenstroom.
Ik ben een losgesprongen ster,
een licht zonder overslagen.
Als de regen me nat maakt
heb ik geen beter regenscherm dan de zeewind
en geen betere omhelzing dan de zwaarmoedigheid.
II
Stak mij maar opnieuw de liefde in mijn lenden.
Die liefkozing te voelen
die de horlogewijzers van streek brengt.
Opnieuw mijn keel met vuursteen het zwijgen opleggen
mocht ooit april me tot in elk blad bemind
gaan overdekken.
Maar bevroren tussen mijn dijen voer ik een gave mee.
In mijn buik voer ik een mast mee met klokken.
Verwijt mijn ogen niets
en gooi mijn goudsbloemen niet weg.
Kijk me teder aan, want een slapende
maan voer ik mee in mijn jurk.
Omdat ik een wonder ben dat van de bomen valt.
|